در حالی که جهان با کمبود تراشه های پردازشی دست و پنجه نرم می کند، برخی از مهندسان دانشگاه ایالتی واشنگتن اعلام کردند که راهی برای ساخت تراشه های محاسباتی نورومورفیک از مس یافته اند! این تیم از دانشمندان موفق به ساخت نمونه اولیه “ممریستور” شدند که یک ترانزیستور با استفاده از مس است. منتظر یک دی جی باشید تا با جزئیات بیشتری به این دستاورد بزرگ نگاه کند.
ساخت چیپس های نورومورفیک با کمک عسل
دانشمندان فنگ ژائو و براندون سوئوکا از دانشگاه ایالتی واشنگتن اخیرا گزارش تحقیقاتی مفصلی را منتشر کردند که ساخت یک ممریستور نورومورفیک مبتنی بر مس را توصیف می کند. ممریستور یک دستگاه محاسباتی ترانزیستور مانند است که می تواند داده ها را به روشی مشابه مغز انسان ذخیره و پردازش کند.
برای کسانی که نمی دانند، محاسبات نورومورفیک روشی در مهندسی کامپیوتر است که در آن مهندسان کامپیوترهایی را با عناصر پیشرفته مدل سازی شده بر روی سیستم های مغز و سیستم عصبی انسان توسعه می دهند. از این نظر ممریستور قطعه جدیدی است که می تواند راه را برای ساخت سیستم های محاسباتی نورومورفیک تخریب پذیر و سازگار با محیط زیست هموار کند.
برای ساخت ممریستور بر پایه عسل، دانشمندان از عسل واقعی استفاده کردند که سخت شده است. سپس مس سخت بین دو الکترود قرار می گیرد تا سیناپس انسان را شبیه سازی کند (سیناپس جایی است که دو سلول عصبی در داخل مغز انسان به هم متصل می شوند). بد نیست بدانید که مغز انسان از بیش از 100 میلیارد نورون و بیش از 1000 تریلیون سیناپس تشکیل شده است!
به عنوان بخشی از فرآیند توسعه، ژائو یک ممریستور مبتنی بر مس را با نورون های انسانی مقایسه کرد. او گفت ممریستور تولید شده عملکردی بسیار شبیه به نورون های انسان دارد و اندازه و قطر آن به اندازه یک مو بسیار کوچک است! محققان همچنین دریافتند که ممریستورهای مبتنی بر مس می توانند عملکرد سیناپس های انسان را با موفقیت تقلید کنند.
با این حال، دانشمندان باید ممریستورهایی را بسیار کوچکتر (ترجیحاً یک هزارم قطر موی انسان) بسازند تا بتوانند سیستم های کامپیوتری نورومورفیک کارآمد را با استفاده از این اجزا تولید کنند. به این ترتیب آنها می توانند سیستم های کامپیوتری با میلیاردها ممریستور توسعه دهند که بسیار شبیه به تعداد نورون های مغز انسان است.
علاوه بر این، از آنجایی که چنین سیستم‌های محاسباتی از مواد طبیعی و قابل تجزیه ساخته شده‌اند، نسبت به سیستم‌های محاسباتی فعلی موجود در بازار، بسیار سازگارتر با محیط زیست خواهند بود. در واقع کاربران قادر خواهند بود به راحتی اجزای کامپیوترهای نورومورفیک خود را در آب حل کرده و از بین ببرند!
ایجاد یک تراشه کامپیوتری مسی می تواند یک پیشرفت بزرگ در دنیای دیجیتال باشد و راه را برای رایانه های ارزان تر و سبزتر هموار کند. نظر شما چیه؟ آیا بالاخره چنین رویایی محقق خواهد شد؟ در قسمت نظرات به ما اطلاع دهید.